Her fail bir iz býrakýr maktulünde
Her aþk kabuksuz bir yara gerisinde !
Ve her gök kuþlarla vedalaþýr göç mevsiminde…
Bir küçük kýrlangýcýn duasýydý
Sana adadýðým sessizliðim
Pullu tüllerini parlatýyor yýldýzlar
Uyandý rüyalarým siyahý giyinmiþ geceye
Deðil göðsüme Ýstanbul’a sýðmýyor yokluðun
Adýný her andýðýmda kafa tutarcasýna gidiþine
Çýkýp geleceðine dair üvey umutlarý besler þu kapý
Kaldýrýmlar duasý unutulmuþ mezar taþlarý
Aceleyle koþarken üzerime yaðmur
Yapraklarýn ýslak nefesi doyuruyor ruhumu
Karýþ karýþ ele geçirirken topraðýmý köklerin
Kavi bir aþk masalýydý sancýlarýmdan doðan
Ve her düþlediðimde seni
Ürkek bir yelkovan tuttu zamanýn ellerinden
Ömrüm uzuyormuþçasýna
Derin bir soluk daha aldým hayattan !
Bu öykü nerde, nasýl biter bilinmez
Kanadý yanýk bir kelebeðim
Gittikçe derinleþen uçurumunda içimin
Çýrpýnamayacak kadar yorgun ve korkak
Ne kadar öp’sende yaralarýmý
O kadar yükseklerden düþeceðim sana
Gidene acýmasýz kentler
Lisanýný unuttuðum göðüm
Takvimi talan olmuþ bir ömür
Yüzümde incir çekirdeðini doldurmayan tebessümler
Geç gelen bahara yenilgim
Düþlerimde sessizce eksilmiþliðim sana
Ayak altýnda biriken kýrgýnlýklarým
Kendime kavuþmayý ertelemiþken hiç olmadýk bir tarihe
Geliþinle önemini yitirdi her þey !
Aþk!
Her tonunu sevdiren tek renktir sevgili
Yalnýzlýðý en dipsiz kuyularda saklar
Ayrýlýkla kanlý býçaklý
Ve tüm öyküleri u’mutsuzluða küskün büyütür koynunda
Vurmasýn diye duvarlarýma içimin sesleri
Ben doðmadan bestelenen þarkýlarý dinliyorum
Saçlarýma kurduðum salýncaðýnda çocukluðumun
“ Bu kalp seni unutur mu? “
Unuttum dediðimde seni
Ertelenmiþ ama yeniden uyanan bir aðrýydýn bedenimde
Gövdemde apansýz daðýlan bakýþlarýn
Seni bana yabancý kýlan zamaný durdurmuyor ama
Her bir parçasý yaþandýðý aný ölümsüz kýlýyor inan
Aþk dediðin !
O’na sýðýnmaktýr sevgili
Her defasýnda ayak izlerini saklamadan
Bastýðýn topraklarý öpercesine sarýlmak sevdiðine