YAVAŞ YAVAŞ

YAVAÞ YAVAÞ

Ayrýlýk rüzgârýyla söner gönül kandili,
Arkadaþ olur bana yalnýzlýktan býkan ay.
Bulutlardýr gönlümün kurumayan mendili,
Hýçkýrýða boðulur sevda denen o saray.

Yürürüm ilk þafaða yüklenip hasretimi,
Ýnce bir efkâr sarar, kahýrlanýr asuman.
Seher vakti afaka gererim suretimi,
Gün boyu bedenimden gam tüter duman duman.

Aldýðým her nefeste hülyalara dalarken,
Ruhumdaki ateþten ürperir bütün sular.
Gecenin karanlýðý rüyalarý yalarken,
Güneþin doðuþuna perde olur uykular.

Bulut kaplý havada dökülen yaðmur gibi,
Elem kirpiklerimi terk eder yavaþ yavaþ.
Ömrün bu son faslýnda incinen gurur gibi,
Nefsim günahlarýmý fark eder yavaþ yavaþ.

Ansýzýn gelip çatar bahar yaþarken kýþým,
Güz güllerine benzer açmadan solan gülüm.
Mahþerde erilecek vuslata çýrpýnýþým,
Ýncitmez artýk beni ne hastalýk ne ölüm.


Halil GÜRKAN

Sosyal Medyada Paylaşın: