bütün saatler
zamana köprü
bir ýslýðýn çýrasýnda
dökülüyor kendi inþasýndaki gözyaþlarý
belli ki
kendi vakitlerinde ýslanýyor
duygu çemberlerinin gamzeleri
bir avuç uðurlar gibi
bürünüyor gözler kolay bir söylenceye.
hem de aþka inat
iç geçirmeyle kucaklaþýnca
duraksayan yoksul düþünceler
ürperen týnýsýyla
siliniyor iç denizdeki dalga köpükleri
özlemler ise
yankýlý kýyýlar gibi þaþkýnlýk yýlgýný
yani
zamanýn kaybettiði kýyýlar
uyaklý kýrýklarýn visalleri
týpký
suskun sevdalar gibi..
....