dünya yalnýz iyi yaþayan insanlar için mi düþündüm sadece mutlu çocuklardan mý ibaret
her evi bir dünya kavonozuna koydum her eve deðiþik insanlar yerleþtirdim hepsi farklýydý birbirinden kimi iþleri týkýrýnda, güzel yaþarken kimi yitiriyordu hayat ipinin ucunu dönüp duruyordu kavonozun içinde
çocuklar neresindeydi bu döngünün en çok onlar etkileniyordu bu kýsýr dolaþýmda baþlarýnda yoksa onlarý yukarlara çýkartan gülemezlerdi salýncaklarýnda ömrün koynunda boðulurlardý sokaklarýn girdabýnda döndürür dururdu her titreþim ilk deprem vururdu onlarý ilk sýkýlan kurþun isabet ederdi
oyuncaklarý olurlardý büyüklerin onlar isterse büyürdü elleri, beyinleri onlar isterse kalýrlardý lal tersinden atarlardý sonunda adýmlarýný gülmeleri gerekirken aðlarlardý bütün gök üstlerine binerdi kaldýramazdý anne yüreði
taþ olurlardý bir evin temelinde ya da köþede duran bir çalý süpürge öyle gerilerde kalýrdý ki hayalleri görmezlerdi bir filmde bile düþleri çalýnmýþ çocukluklarýný ararlardý gizi köþelerde ya yutar savururdu toplum canavarlarý ya da sarýlýrlardý kendilerine k’açardý yediveren gülleri
7. 11. 2013 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.