TAVANLA BEŞ SANİYE
TAVANLA BEÞ SANÝYE
Bekle rüzgârýn uðultusunu bekle,
Tavan köþelerine sakladýðýn sýrlarý,
Ortaya dökecek duvarlar.
Solumu acýtan bir hemþireye,
Saðýmý da feda edecek bir kalbim var.
Acý þu an muzip bir soytarý,
Bir gülüþ fýrlatýp gidiyor ötelere,
Oysa ne kadar masumdur herkes,
Geçmiþ olsun derken bile…
Kekremsi bir tat,
Ekþimsi bir koku,
Beyazýn saflýðýný býraktýðý,
Yýllarýn yüklü olduðu yorganlar…
Ben uzanmadan kim bilir kimler yattý,
Ne hayalleri vardý?
Neleri kaldý?
Suretim hasta oldu,
Solumu kaptýrdým hemþireye,
Bir bakýþ fýrlattým.
Caným çok yanmasýn!
Yaktý hem de çok canýmý,
Çýtým dahi çýkmadý,
Profesyonel bir yalan buldum kendime,
Bak seni çok seviyor dedim,
Acýlar bile…
Tavanla beþ saniye yetti,
Soluma karþýlýk saðýmý vermeme,
Oysa hayat güzeldi,
Yaþamak aþkýn bahanesiydi…
Ben burada yatak döþek düþler ile,
Naftalinle sarhoþ olmuþum,
Hasta halimle kalkýp bir þiir tutturmuþum.
Lambalar bile yanarken güzel ,
Ýnsanlar doðarken.
Herkes masumken çekilen acýlar neden?
Gülme sakýn burasý bir hastane odasý,
Yalnýzlýðýný anlatmasýn kimse,
Serum gibi damarýna girerken acýlar,
Býrak bugün canýný yaksýn,
Yarýn deðil…
Belki çekecek acýn bile kalmaz,
Ötelere giderken,.
Unutma!
Bugün aðlamadan,
Yarýn mutlu olamazsýn…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.