Çýlgýn alacasý
bir yaþam nakýþlandý;
baðnaz karanlýðýn kasnaðýna.
Dilenci düþü döndü
baþý boþ bulutlarda.
Dar bir geçitti yüreði
öl diye fýsýldayan kasýma...
Dört mevsimin endamý
doldurdu dünyasýný
kandý yalancý bahara
Oysa;
Zamansýz açan gelincik
çalmýþtý ilk yazýn gülüþünü
yeminler dolarken
taç yapraklarýna...
Esti alaycý bir rüzgar
çýð gibi düþtü
günlerin rahmine.
Savruldu polenleri
uçurum diplerine...
Boynu bükük bir çiçek açtý
sesleri baygýn mavi duyan
daðýn yamacýnda.
Sakladý destanýný koynunda.
Duman yorganý örtündü
titredi gelin çiçeði
selamýný alýrken yeþilin.
Bir cenaze kalktý içinden
dakikalarýn kýrýlan kanatlarýnda.
Kanýyordu sýcacýk bir merhaba.
Hoþça kal demek istedikçe
dünün tuz bastýðý yaralarýna...
Gelincik mevsimi diyorlar
o yüzden...
doðal, yalnýz ve gururlu
baþýna buyruk yalnýzlýklara...
Ferda Özsoy. —
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.