• Ve sen çocuk sakýn aðlama.
Ölmedin ki
Cennete düþen kokun hâyla burnumda… *
//
Gök kubbeden düþtü adým sonra.
Ýki parmak ötede bir çýðlýk!
Ve göz çukurlarýna düþen bir aðýt…
Ölüm acý
Ölüm ayrýlýk
Kara çaputla baðladýlar gözlerimi.
Ve ilk defa çýrýlçýplak öldüm.
Perdeleri kapanmýþ bu þehrin!
Önümü göremiyorum.
Þimdi;
Bildiðim tüm yüzleri unuttum.
Ölüm dahi.
Sonra
Zaman sustu karanlýðýn ceplerinde.
Çýðlýk çýðlýða…
Kör bir saatin iç çekmesiyle durdu hayat.
Ve dilimde yýllardýr biriktirdiðim duâlar
Avuç içime daðýldý.
Sonra
Þeytanýn ateþinde yandým.
Artýk bir anne duâsý yetiþemez imdadýma.
Ölüm zemheri
Ölüm gözyaþý
Zamanýn çok ötesinde
Çocuklar ölüyordu.
Ve aðlýyordu(m)(k)
Önce bir tufan baþladý gözlerde daðýlan
Sonra bir cenin ö l d ü ana rahminde doðmadan!
T a n r ý m
Kuþlar uçmayacaksa bu þehirden
Ve çocuklar gülmeyecekse artýk ulu orta
C e l l a t
Kýr(sýn) boynumu gên çýðlýðýnda!