Ben çöldüm, yaðmur beklerdim senden,
Sen gidip derelere vadilere düþerdin.
Çöldüm ben, buharlaþýrdý ruhum ara sýra
Yüreðimi kaynatýnca azgýn kumlarda,
Sen bakar, hep güler geçerdin.
Merhamet deðildi istediðim,
Merhem etmendi belki kendini bana
Þýrýl þýrýl sularda cayýr cayýr yandýðýmda,
Sen bir hurma kütüðüne oturur beni izlerdin.
Çöldüm iþte ben, büyüktüm, Samanyolu kadardým
Ve öylesine sonsuz lakin alabildiðine dardým.
Yokluktum!
Vardým ama yok sayýlmasaydým,
Mecnun derdim adýma ve sana Leyla;
Biteviye kendimde kendimi kaybeder dururdum.
Çöl olmak nedir bilir misin?
Görmedim ben üstü beyaz daðlarý,
Bilmedim hiç mor ovalarý,
Meyvelere gebe tomurcuklu aðaçlarý.
Hendekler, bataklýklar ve ormanlar…
Orman nedir bilir misin? Ben bilmem.
Çölüm iþte ben, mutluyum ve cahilim.
Defterim var her kum fýrtýnasýnda silinen
Yazýp yazýp sildiðim þiirler, üstü yýrtýk sözler
Evet ve ne yazýk ki onlarda ben kadar fakirler.
Çöl adým, sen varsýn iþte bir de
Üç harfe sýðdýrdýðým sen kelimesine karþýn,
Yokluðun varlýðýndan bile aðýr.
Sen varsýn!
Cennet sunamam sana,
Zira birkaç kuyum var içersen,
Birkaç da hurmam eðer aç isen,
Yok, baþka bir þeyim;
‘’Ben’’ harici bir þey bekleme benden…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.