Belkide az sevmeyi beceremediðimizden
Unuttuk büyümeyi
Cam kokulu yaralardan
Þarkýlarla tokat vururken hayat
Hasretten ellerimizi bomboþ ceplerimize attýðýmýzda
Þahittir ýslýklarýmýz
Yine de ýsýndý diye sevinirdik
Sevinirdik
Cebrail’in topraðý kanadýyla yaran rahmetinde
Kurban edileceðini bile bile
Usanmadan
Koþarken sabýrla
Cefayla, Sevda tepelerinin arasýnda
Aþký yine de umutla
Yudum yudum içmeyi beklerdik
Kurban edildik
Yer kalmamýþken kalp yüzünde
Yara parçalarýndan yaralara
Bir yara da sen AÇMA! Pahasýna
Ölüm – bir teselli gibi – olsa da ucunda
Hiç açýlmayan kalp anahtarlarýný serdik ayak ucuna
Bilirdim
Kafiyelerle gizlediðim
Parmak uçlarýndan damlayan kanlarýn
Boþ satýrlarýn kestiði
Kesiþirken damla damla hüzünlerimiz
Hep çuvallayýp yarým kalan þiirlerin
Ezelden en acýlý kader yazýsýný
Ve
Faniliði,
Acizliðinden
Gözyaþlarýný silmeye mecalin olmadýðýndan
Sýðýnýrkan dualarýma
Tek yapabildiðim yaralarýmý yaralarýna sarýp
Rahmana sýðýnmaktý
Beni kahreden
Yazamadýðým þiirlerden kanayan parmaklarýmla
Yalan Dünyanýn
Tek gerçek cennete kapý bildiðim
Gözlerine uzatamamamdý
Anladým
Ýçinden gelen
Sebebi belirsiz daldýðým hüzünlerden
Ýç çekip yazdýðým þiirlerin
Çat kapý gelip sorduðumda
Kimsenin geçmediði eþiðin önünden
Ben hep buradaydým diyen
En büyük korkumdu
Kendi yazdýðým þiirlerin içine gömülmek
27.10.2013