Şems-i Kimya

Aþk var ki ilahi,
Aþk var ki beþeri,
Onlarýn ki ilahiydi,
Onlar ki Þems ve Mevlana,
Ve öyle biri vardý ki,
Onun adý Kimya,
O beþeri aþktan ilahi aþka ulaþandý.

Günlerden bir gün Þems gitmiþtir,
Ardýnda Mevlana ve Kimya’yý býrakarak,
Konya’yý önüne katarak.
Kimya Mevlana’nýn üvey olmakla birlikte öz kýzýdýr,
Evlenme çaðýnda ve Þems’e aþýktýr.
Fakat bu büyük aþký ne Þems bilir ne de Mevlana,
Kimsenin haberi olmaz,
Çünkü o zaman ki aþklar yürek üstünde taþýnýrmýþ,
Þimdi ki gibi ayaklar altýnda deðil.
Bu aþký geceleri gözyaþlarýna hücre, baþýna taþ olan hasýr yastýðý,
Ve asýl yari olan Yaradan bilir,
Yari yarda yaþar.
Gecenin beþinci vakti bittikten sonra gözyaþlarýna bakarak,
’Gitme deyiþimin hangi harfi eksikti de gittin?’
Ey Güneþ’im,
Nuru narým,
Aþk olaným,
Bak Hamuþun ile bi çareyiz,
Nerede isen gel !
Kiminle isen gel !
Ne olursun gel !
Yeter ki gel !
Bastýðýn toprak gittiðin þehir ne mübarektir,
Gel, bastýðýn yerlere elim, yüzüm süreyim Þems,
Sen ki koca bir aþk denizisin,
Ben ise içinde küçücük bir balýk,
Benden haberin var mý?
Gelmez misin Þems?
Gülmez misin Þems?
Yarama ilaç,
Gözüme Nur olmaz mýsýn Þems?

Bu sözler çare deðildir,
Þems aslýnda kalarak terk etmiþtir.
Konya’yý, Mevlana’yý ve Kimya’yý,
O artýk kendini bulanlarýn içinde yaþamaktadýr.


ERKAN ÖZTÜRK

Sosyal Medyada Paylaşın: