SUSTUM

Sustum,
Ne kadar konuþulacaksa...
Delikanlýca,
Korkusuzca.

Sustum,
Sessiz harfleri dil ucuma koydum,
Tüm seslileri kovdum,
Sessizliðimi kimse duymadý.

Sustum,
Ne kadar susulmasý gerekiyorsa,
Ben daha çok sustum,
Kýrýk bir cama pustum.

Sustum,
Koca bir þehirdim kendi içimde,
Aynalarda çoðalýyordum,
Küçücük dünya da sanki bir ben vardým.

Sustum,
Sonra herkese küstüm,
Ve bütün sessizleri kustum,
Fakat kimse ‘duymadý... duyma... duy’.

ERKAN ÖZTÜRK
Sosyal Medyada Paylaşın: