içimden bir ses dýþarý çýkmak için sývamýþ bütün kollarýný aðlamamý beklemiyor az sonra nasýl yaðacaðýmý zedelenmiþ yürekle bütün hýrpalanmýþ düþlerimin üstüne
sen de yoksun ki sus diyesin kimse için akýtma nurunu ya da birazýný ver bana odanýn duvarlarýný birlikte seyredelim bir resim asalým bugüne dair sevgiyle sývansýn iç örgümüz elini ver bana ruhumda ýsýtayým
bütün þehirler ekimi tüketiyor aðaçlar kuru yapraklarýyla son deminde güneþi emmiþ kýzýl yapraklar gibi titreðim her aðaçta dolanmýþým kalýn ve sert bellerine hayata tutunuyorum kim önümde, ardýmda kim belli deðil savrulmuþ da yapraklar
ey ekim senin suçun deðil olur olmaz günlerine yaðýp da solmam sevdiðim yanýmda deðil bakýþlarýný arýyorum ilkbaharda usul, sevgi dolu ve derin kirpik olmuþ gözlerime yüzü yüzüme eðilir dünyayý getirir býrakýr masama
kim giderse gitsin benden umrumda deðil sen kal yeter ki sarýlalým biz sarmaþýklar içimizdeki o hep direnen acý zehrini batan güneþe serpsin!
25. 10. ’013 / Nazik Gülünaya
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.