Ben yine hayaldeyim çünkü gülümsüyorum
Ýlk fark ediþimdi bu aynada ilk görüþüm
Yaðmurlu gözlerime kendime küsüyorum
Hep yanýtsýz kalýyor beni bana soruþum
Gömülüyorum bazen soðuk kara topraða
Biliyorum kaçamam kenetlenmiþim aða
Bu nasýl bir að ya Rab, elim kolum sanki felç
Fýsýldýyor kaderim : “ Mutluluk bil ki çok geç”
Koþuyorum bakmadan dönmeden hiç ardýma
Karanlýklar peþimde geçmiþim gölgem gibi
Ölüyorum a dostlar! Yok mu gelen yardýma
Ruhumda binlerce ses birinin yok sahibi
Çýkmaz sokaða dalýp baþýmý tutuyorum
O kýsacýk zamanda mazimi yutuyorum
Zor oluyor sindirmek kusuyorum durmadan
Aðýr aksak adýmla yürüyorum yormadan
Birden aðlýyor bulut sinirleniyor sonra
Yýldýrýmlar düþüyor gönlümün mezarýna
Çakma þimþek diyorum zaten dönmüþüm kora
Ecel çýkartmaz beni ne güne ne yarýna
Uzun, ince bir yolda volta atarken düþler
Dökülüyor usulca biriktirdiðim yaþlar
Bir durak buluyorum yýkýk dökük virane
Ýki katlý ve ýssýz, yapayalnýz bir hane
Bu rutubet kokusu bu yaþanmýþlýk izi
Sarýyor bedenimi tepemden týrnaðýma
Oturuyor göðsüme býçak kesiði sýzý
Küçük kýz konduruyor bir buse yanaðýma
Çýkarýyorum onu mazinin tünelinden
Tutuyorum sýkýca küçük narin elinden
Korkup kaçýyor benden peþinden koþuyorum
Büyümek ne kadar da kötüymüþ, þaþýyorum
Ben yine harabede Araf’ta kalmýþ gibi
Tozlu merdivenlerde öylece duruyorum
Düþüncem kelepçeli hislerim ölmüþ gibi
Heybemdeki zamaný hüznüme kuruyorum
Ýsyan etsem ne çýkar deðiþir mi kaderim
Biliyorum günbegün artacaktýr kederim
Harabeler, ruhumun yegâne çilegâhý
Harabeler, hayatýn bana doðuþtan âhý
…
Seda YÜKLER