Nasýl sustum, nasýl da lal oldu birden dilim, anlayamadým. Kör kuyulara düþtüm, tutunamadým bir yere, Aç gözlü hýrslarýmýn esiri oldum, göremedim ey yar, Oysa ben, sen giderken, Gitme diyecektim, gitme… Diyemedim…
Zamanýn dehlizlerinde dolaþýyorum, deli divane gibiyim, Ama gömleðim arkamdan yýrtýk deðil sevgili, Kudurmuþ arzularýmýn kucaðýna sýðýndým pervasýzca, Bakýþlarýnýn esiri olmuþken, firar ettim kendimden, Ardýndan sen gittin, Oysa sana gitme diyecektim, gitme… Diyemedim
Bilmezdim yarým kalacaðýmý, Bilemezdim, hayatýmýn sen olduðunu, Zannettim ki seni bende taþýyorum, Bense yine bendeyim, Yanýlmýþým ey sevgili, vermiþim neyim varsa sana,
Yollar var, geri gelinesi deðil, dönülesi deðil, Çaresizliðim baðladý kollarýmý, çözemedim. Sen gidince anladým, ama Ardýndan gitme diyecektim, gitme… Diyemedim
Þimdi beni terk ediyorsun öylemi, Demek gidiyorsun, gitme…
Yüreðime bir avuç ateþ býrakýp da yakmýþken, Þimdi bu gidiþinin gerekçesi, nasýl masum olabilir ki? Hangi mazeret, seni haklý çýkarýr ki bu terk ediþte…
Mademki gitmek için geldin, Neden yaktýn o zaman yüreðimi, Býraksaydýn ya beni kendi halime, Bu kadar incitmezdin, Her þeye raðmen gittin ya Gitme diyemedim iþte, gitme… Diyemedim Sosyal Medyada Paylaşın:
Yakup Çak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.