‘’ Ben ölseydim, o belki aðlardý.
Ama o aðlasaydý;
Ben ölürdüm… ‘’
Yetim bir çocuðun gözlerinde ki yaþ gibi
Acýmasýzdý gidiþin!
Ellerim öksüz, gözlerim yetim kalmýþken
Bir anda çekip gittin!
Sanki seni sevdiðimi bilmezmiþsin gibi
Aklýmýn duvarlarýna astýn sensizliði.
Þimdi ‘’seni özledim, dön’’desem,
‘’yeniden hep benim ol’’desem,
Biliyorum!
Belki de inanmazsýn bana.
Belki de dönmezsin
Ya da benim kalmazsýn eskisi gibi.
Ey benim gidiþinde þehrimi yaktýðým…
Söylesene
Yetmedi mi bu hasret?
Daha dayana bilir mi bu yürek özlemine?
Daha kaç sene, kaç ay, kaç gün, kaç saat geçmeli ömrümden?
Benim olman için?
Hadi seni ‘’unuttum ‘’ diyelim.
Yüreðimin rutubetli duvarlarýnda gizlenen
Anýlarýmýzý ne yaparým sevdiðim?
Sahi dönmeyecek misin seni seven yüreðime?
Bilirdim sana gidilecek bütün yollar çýkmazlarda.
Otobüs kalkmaz þehrine.
Kundaklanýr yüreðim sensizlikle.
Gayrý martýlar da uçmaz artýk þehrimden.
Ve hiçbir tren seni geri getirmez semtime.
Ben bu kadar çaresiz
Bu kadar sensiz kalmamýþtým hiç.
Kime yaslasam baþýmý
Yýðýlýr cesedim.
Kimseler seslenmez ardýmdan
Sýzlar savunmasýz yüreðim.
Kanar sol yaným! …
Ey benim unutmaya kýyamadýðým.
Þimdi son kez olsun susma, söyle…
Daha kaç defa gelin olmalýydým ölüme
Terk etmemek için seni!