Bitmeyelim

Geçmiþine örtülmüþ bir örtüydüm ben
Sana hatýrlatmamaya çalýþtým maziyi.
Bu yüzden
Yeni þeyler sundum sana sürekli...

Kötü anýlarýný unutturup
Ýyi anýlar edindirdim aklýna
Aklýnýn bir köþesine astýn sonra beni.
Ne zaman düþsen,
Ellerimi buldun kalkmak için yerden...

Hep düþtün
Hep kaldýrdým
Ne usandým bundan, ne de býktým.
Seni her geçen gün artan yaralarýnla sevdim.
Seni yaralarýna dokunmadan,
Kanatmadan
Sevmeyi denedim.
Zordu, baþardým da çoðu kez
Yorulsam da ne güzeldi seni sevmek...

En mutlu anýmý da
En mutsuz anýmý da
Seninle yaþadým...
Nasýl bir arada kaldým?
Nasýl bir þekilde sýnandým?
Beni seninle sýnamasý Tanrýnýn,
Ne zordu...

Birbirimizi hem yoran
Hem de dinlendiren olmak,
Birbirimizi hem aðlatan
Hem de güldüren olmak,
Ne tuhaftý...

Bu tuhaflýk
Birbirimizden baþka kimseye
Ýhtiyacýmýz olmadýðýnýn kanýtýydý...

Birbirimizden baþkasý fazlalýk...
Birbirimizden baþkasý demek bile saçmalýk...

Hiçbir zaman gitmeyi seçmedik biz.
Piþman olmadýk çünkü kalýþlarýmýzdan...
Piþman olmuyoruz nasýlsa, bak.
Hiç gitmeyelim olur mu?
Hiç bitmeyelim, aþk...

Daha da yaralanalým gerekirse,
Bitmeyelim yeter ki...
Yaralarýmýzla sevelim birbirimizi
Gerekirse yaralarýmýz kadar sevelim;
O kadar çok, o kadar derin...

Yeter ki bitmeyelim,
Yeter ki vazgeçmeyelim...

Ahmet Kastancý
Sosyal Medyada Paylaşın: