Kaldýrýmdan düþerken bir el aradýn yoktu
Sessizce boyun eðdin acýmasýz hayata
Saðýn solun bomboþken lafta sevenin çoktu
Dostluk, kardeþlik, barýþ; baktýn hepsi safsata
Çünkü bilmiyor insan kim hakiki kim sahte
Yalan sinsi bir yýlan, zehri salar aheste
Bir bak aynaya korkma! Her çizginde bir darbe
Boþuna yýpranmamýþ, beyhude çökmemiþsin
Hayat gülistanlýkken nasýl da döndü harbe
Ýçine akýtýp da gözyaþý dökmemiþsin
Çünkü acizlik dersin, aðlamak el içinde
Tutma kendini aðla, yalnýzlýðýn için de…
“En son yürekler ölür” diyordu ya Canan Tan,
Dipsiz bir kuyudur aþk, kaybolmuþsun, anladým
Ele verdi gözlerin, gülümsemesi yalan
Baktýkça derinine gece gündüz aðladým
Çünkü kaderin yoksa dosttan ve aþktan yana
Hüzün yaðmurlarýný içersin kana kana
Sedasýzca ölüyor bu kentler ve insanlýk
Ardýndan baka baka yalnýz el sallýyoruz
Umudun mumu titrek, beliriyor bir anlýk
Rüzgâr yalýyor aný, git gide anlýyoruz
Çünkü döndükçe dünya, deðiþmeyecek kural
“Hep ben” dedikçe insan yanýtsýzdýr her sual
Seda YÜKLER