O gün Marmara ölü balýk kokuyordu
Zehirli duygular sýzmýþtý damarlardan
Zift gibi bir þeydi
Siyah,
Yapýþkan
Ve asi…
Evet asi bir dalgaydý göðe yükselen
Dokundu bulutlarýn saf beyaz mahremine
O gün kan boþaldý ellerime,
Yüzüme sürdüm…
Sonra aðlamak istedim, aðlayayým dedim, aðlamalýydým
Bir boþluk dilimde, gözlerimde üç nokta
Hayatýmýn tek taraflý boykotuna yürürken adým adým
Ses tellerimin baðýmsýzlýk ilanýydý
Sükût vaveylasýyla baþlayan uzun soluklu yok oluþlarým…
Yalnýz kendi dibine sýðýnan bir mum ýþýðýydým
Duvarlar yine sessizdi, yine gölgesiz, yine bensiz…
Karanlýðýn sözü geçiyordu geceye
Gece yorgundu
Gece uykusuz,
Gece harap….
En çok rüyalarýmý seviyordum,
Sýký sýký sarmalamayý hayatý
Bir tek rüyalarýmda mutluydum
Gözlerim dünyaya kapalý…
Bir biblo gibi donuktu çehrem
Televizyon sehpasýnýn yegane süsüydüm
Baktýkça gülümsüyordu insan,
Seviyordu belki, okþuyordu usulca…
Her dokunuþta lanet ediyordum kimsesizliðime
Her bakýþta eriyordum için için…
Sonra bir çocuk deðdi, koþarken, munzurca…
Ufalandým…
Ve bir daha hiç doðrulamadým…
Dar vakitlerin endamlý gövdesine tutundu
Adýný “umut” koyduðum uçurtmam
Dikenli tellerin gazabýna uðradýkça alçalýyordu,
Alçaldýkça Marmara açýyordu kucaðýný
Marmara kirliydi,
Marmara siyah,
Marmara asi…
Çekti aldý çocukluðumu benden,
Girdabýna kapýldým, boðuldum
Uçurtmamýn ipi kaldý elimde,
Bir daha uçamadým …
Lekeli hayaller biriktirdim ceplerimde,
Demir sopalarla büyüdü çocukluðum…
Sýðýnacak bir omuz bulamadým belki ama
Ben hep Marmara’nýn soðuk nefesinde aðladým
Ben hep kumbaramdaki boþ umutlara aldandým…
Seda YÜKLER