kül döktüm yarama yar, kül tutmadý yaram oysa kurtuldum demiþti bülbül gülün dikenli boyunduruðundan kan sýzdý aðýtlý topraða oysa üstü örtüktü bütün sýzýlarýmýzýn
kim açtý debelenmemizin üstünü doðru dürüst yürüyemiyorduk kendimize hiç uymuyordu anahtar ve kilit bütün odalarda yalnýz kadýn ve erkek yalnýzlýk geçiti açýyorduk her evrede
boðazýmýza deðin sus’larla dolu bir gün gibi geçip gidiyordu mevsimler güneþli merhabasýndan uzakta her gün geziniyorduk bulanýk sular içinde kurbaða balýklarý, yosunlar deðiyordu tenimize
su aðýrdý bizden, biz sudan aðýr bir türlü geçemiyorduk, mut þarkýlý yarýnlara gözümüz arýyordu hâlâ çok uzakda kayýp giden yýldýzýn tozunu
esamesi okunmuyordu oysa izinde kanýtý birlikte yaþamýþlýðýmýzýn deniz içine dönüyordu en diplerde inciler bekliyordu çýkarýlmayý!
6. 9. 2013 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.