Þairler yazdýklarý müddetçe yaþýyor hissederler
Bir yaprak düþünce sevinir rüzgâr, daha þiddetli eser
Kim bilir bu kaçýncý döngüdür,
içinde sakladýklarýný maziden dönüp yüzüme savurduðu
Yürek kâðýt kadar narindir, çaresiz kurþunlarý altýnda kelimelerin
Ne vuran sevinir, nede ölmedi diye bir kez daha kahrolan
Göz görmemiþ, uçsuz bucaksýz limanlar var gönlümün kýyýlarýnda
Biraz öfke, hüzünden parlayan gözlerimin aydýnlattýðý, sadece
iþte…
Adýna yalnýzlýk derler…
Nasýr tutmuþ göz çukurlarýma kadar, kabuk deðiþtirir
Yeniden doðar yalnýzlýðým, bugün Eylül’ün ilk günü,
Ölü, öldüren sarýlarýn dirildiði
Hiç yaþanmamýþ yeþillerin tükendiði
Bir de hiç yaþanmayacak siyahlarýn
Dönüp her gece sarý lambalarýna asýlan, köhnemiþ sokaklarýnda þehirlerin
Unutulmuþ, içinde ölümü, kendine sarýlýp yâr diye bekleyenler…
Ne fark eder,
Adýna sadece Eylül derler…
Hiç bitmeyen bir ezgidir, rüzgârla pencerenin düeti
Kendimi sende býrakalý,
Bedenim içinde olsa da, bana Eylül kadar uzaklýðýný hatýrlatýr
Bazen insanýn içi daha çok üþürmüþ meðer…
Dirilirdim belki, þimdi gözyaþýný silebilsem
Çatlasa þakaklarým hasretten
Öldüren bir cümle yazabilsem
Rüzgârý susturabilsem ýslýðýmla
Öfkem hüznümden daha çok parlasa
Kulaklarýmda hep çýnlayan o sesle akþam namazý kýlsam yine
Ya da annemin ninnisini dinleyebilsem kucaðýnda
Ne bilsin yaþayanlar,
Ya(þ)zýyor iþte sadece þiir derler…
01.09.2013