Karanlığımı da Kaybedeceğim Güneş Doğunca

Saat tik taklarý arttýkça
Daha bi keskinleþiyor sensizliðin kokusu.
Daha da büyüyor açtýðýn boþluk
Ve daha da derinleþiyor.
Düþersem,
Bu sefer çýkamayacaðýmý biliyorum...
Daha da acýyor iþte yaralarým,
Ýyileþemiyorum...

Hâlâ çare yok!
Senin olmadýðýn yerlerde hâlâ hayat bulunamadý,
Yaþam belirtisi yok!
Kalbim atmýyor,
En ufak bir heyecan olmadýðýndan olmadýðýn yerde.
Karþýlaþma ihtimalim bile yok!
Senin olmadýðýn yerde
Güneþ bile doðmak istemezken
Ben niye uyanmak isteyeyim ki?
Neden yaþayýp,
Sürdüreyim bu dayanýlmaz iþkenceyi?

Ýþkence sürüyor,
Sürdürüyorum ama haklýsýn.
Ama "her þeye raðmen" diye baþlayan cümleler var ya,
Ýþte hepsi o yüzden...
Gecenin yarýsý,
Gözlerim her zamanki gibi kan canaðý
Bu gece de uyuyamadým ben.
Ve saat tik taklarýna aldýrmadan,
Çýktým sokaða...

Karanlýðým
Ve sokak lambalarý sayesinde oluþan
Gölgelerden baþka kimsem yok!
Karanlýðýmý da kaybedeceðim ama
Güneþ doðunca...
Birde gözlerimi açacaðým üstelik,
Uyanmak istemediðim bir sabaha daha...

Ahmet Kastancý
Sosyal Medyada Paylaşın: