Yalnýzlýðýn girdabý vuruyordu yüzüme
Uðurladým maziyi biterken azar azar
Bir yaným hep çocuktu vuruyordu özüme
Toz pembe anýlarým yiterken azar azar
Halbuki vefa dendi, dostluk dendi, aþk dendi
Ne yazýk ki hýrs gelip güzellikleri yendi
Artýk köleydi umut, kötülükse efendi
Yüreðime zehrini katarken azar azar
Ýstedim ki hayatlar su gibi berrak olsun
Herkesin ocaðýna gülümsemeler dolsun
Dikenli güller bile kalbe batmadan solsun
Dileðim hüzünleri atarken azar azar
Tüneller kazýldý hep, döþenirken mayýnlar
Yitirdi amacýný masum, berrak oyunlar
Devrildi birer birer tutunduðum kayýnlar
Hayatýn uçurumu iterken azar azar
Uykularýmdan bile çýðlýklarla uyandým
Dayanamazsýn dendi, ben her þeye dayandým
Dostlar kapalý kutu, ben ömrümce ayandým
Kaderim bileðimden tutarken azar azar
Kaçmadým yaðmurlardan, ýslandým sýrýlsýklam
Sevmedim karanlýðý ürküttü beni akþam
Biliyordum daha da zorlaþacaktý yaþam
Zaman umutlarýmý yutarken azar azar
Oysa bir gemiydim ben, yanaþmadým limana
Sürüklendim girdapta, yenilmedim zamana
Tutundum dalgalarda yaþadýðým her an’a
Ne var ki direnmedim batarken azar azar
Seda YÜKLER