Hüzünlerin en demlenmiþ hali
her defasýnda bir bildiðim
gitmelerin en uç noktasýnda
gece karanlýðý saklarken geceden kara yarýnlarý
eðer ölmediysek de o anda
düþeni kaldýrmaya olan borcum
taþýmaya ahdettiðim emanete olan
saygýmdandýr
Yorgunluk içimde yosun tutmuþ bir taþ gibi
kendimi bile taþýyamayacak kadar yorgunum
kirpiklerime salýncak kurar çocukluðum
o da, ya vadesi dolmuþ vuslatlardan yorgun düþer
ya da yaðmurlardan kaçar saklanýr yosun tutan aðaçlarýn arkasýna
yine de beklemeyi ibadet bilmem
yýldýzlarý geceme yakýn
sandýðýmdandýr
Sahillerin kýzgýn kum taneleri
acýlarým gibi geceleri serin ay ýþýðýnda demlenir
kulaklarýmda doðarken okunan ezan sesi
korkularým belki de sevincim olur o gün
o ses son bir kez daha dinlenir
Ah içimi yakan bu (ateþ) !
sýcak oluþu kýzgýn kum tanelerinden
her an gönlümün mabedinde, durmadan
andýðýmdandýr
Akýl kadar gönül de aþýlmaz bir umman
akýl karý deðildir bu bekleyiþ
bu sabýr !
kim düþerse benimle birlikte, bastýðý izleri bile bulamaz
akýl bir nefeslik ferah bulur da
y(k)azdýðý þiirlere gömülen þairler gibi
kendi nefesimde boðulmam, gönlüme
kandýðýmdandýr
Düþenin dostu olmaz derler ya hani
bazen kendine bile dost olamamak böyle bir þey sanýrým
ben en acý yakaný ateþ bilirdim
oysa düþse bu içimdeki, bir iðne ucu kadar
yalnýzlýktan kuruyan þehirleri yýkar yakar
söz cemre olur, bir damla düþer kalbe
fitili dilim,
adý nedir bilmem ama
bildiðim,
ezelden yazýlý tek bir söze tutsak olmam
asýrlardýr
yandýðýmdandýr
10.08.2013