yabancý
bu saçlarýmdaki eller çok yabancý
tanýdýk deðil hiç bu avuçlar
hiç bilmediðim bir diyar gibi bana acýyorlar
iki ileri
bir geri
rüyalara inanarak gidiyorum senden içeri
içime çöküþümü görüyor aynalar
bana acýyorlar
g/örüp g/öreceklerim
üç ilmekten öteye gitmiyor
mendil kadar bile sevgiyi yansýtmýyor
yere attýklarým
kalbimden artýrdýklarým
fazlasý hep gözlerine çýkýyor
çaldýðým tüm kapýlar
senin gönlüne çýkýyor
sanýrým ben kalbine girmek istiyorum
her ne kadar sen istemesen de
her gün arýyorum sonra
gül kokan nefesini
denk geldiðim denklemler neredeyse bin bilinmeyenli
benim de
bilip bilemeyeceklerim
sadece senli benli
bizden de gizli
kurduðum cümleler sana karþý duruyor olsa da
uykum bir roman gibi
seni fýsýldýyor gecelerime sinsi sinsi
ikindi oluyor beklerken
çocuk masumluðuyla koþarken sana
yetiþkin gururuyla yavaþ yavaþ ölüyorum sakince
mezarlýða girmeyi istemek
hiç bu kadar cazip gelmemiþti yüreðime
ama bunu bile bile de
yaþamak
yaþamayý göze almak
tam bir siyah çýðlýk oluyor
fýrlýyor boðazýmdan
ve ben buna sadece akþama kadar dayanabilirim
daha fazlasý deðil
olamaz
ki olmuyor da
bir keþke
þimdi bütün iyikilerimi alýp götürüyor
bedenim giriyor kara topraða
ki zaten ölmek en çok aþýklara yakýþýyor
ya da mecburen yakýþtýrýlýyor
yürekler yatýþtýrýlamadýðý için böyle oluyor
en uzun ömürlü kelebek kadar
yaðýyor yaðmur üzerime
bu kuþku
bu doku
çok yabancý
hissedemiyorum bir türlü
cesedimin kokusunu
bari sen duy
son kez sen anla
ruhumun son vurgununu...
(Ýlknur Karaca)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.