Ýnsan en çok ne zaman ölür dedim
Ýlkbaharda ölünmez dedi annem
Bekledim…
Akrep yelkovaný vurdu baþýndan
Saçýldý saatler zamansýzlýða
Elimiz kolumuz baðlandý
Un ufak oldu sahici telaþlar
Gece böldü kendini bilinmezliðe
Kan kýrmýzý gerdanlýklar takýndý
Sürmeler çekti gözlerine
Vakit tamamdý
Yalnýzlýklarý koynumuza doldurdu
Mahallenin kimsesiz çocuklarý
Baktýk arkalarýndan kaybolmuþ umutlarýn
Aktý içimize zavallý sitemler
Köhne bir þiirin
Bileklerini kestik acýmadan
Gözümüzü bile kýrpmadan
Öldürdük kelimelerimizi
Pencere kenarýna tünüyor çaresizlik
Yalancý bir türkü tutturuyoruz
Kar yaðýyor bir taraftan
Bir taraftan
Yaðmalanýyor dilimiz
Biraz tuz gerek þimdi
Birazda gözyaþý
Yaralarýmýzý gelin edeceðiz
Duvak takacaðýz yüreðimizin gözlerine
Aðlama anne
Aðlama
Þimdi mevsim yaz…