Küçüðüm!
Yýldýzlarýn saklandýðý o ince maviden sesleniyorum sana
Dinle beni.
Çocukluðumu mahalle aralarýnda kaybettiðimden beri
Hiçbir masal avutmuyor artýk beni.
Bazen sýrf oyun olsun diye Ayþe’nin saçýný çekerdim
O da aðlar hemen annesine söylerdi.
Benim annem olmamasýna raðmen…
O çetrefilli sokaklarýn tek yoldaþýydý parmak uçlarým
Top oynayamazdým, saklambaç desem
Saklanýr bir daha kendimi bulamazdým.
Çarem yoktu merdiven köþelerinde sadece aðlardým.
Yaþým küçüktü, gözyaþým büyük!
Eskiden benim bir dedem vardý,
Beyaz saçlý, beyaz sakalý vardý.
Sabun kokardý mis gibi.
Öpmeye doyamazdým
‘’caným dedem’’ derdim baðrýna basardý beni.
Bana hep hikâyeler anlatýrdý
Usul, usul dinlerdim.
Keþke sabahlar olmasa, masal hiç bitmeseydi.
Ben büyümeseydim.
Ve dedem hiç gitmeseydi usulca.
Bayram gelirdi hepimizde bir heyecan olurdu.
Sabah erkenden kalkar ilk önce dedemin elini öperdik.
Belki yeni kýyafetimiz yoktu,
Ya da lunaparka gidemezdik.
Þeker desen komþu verirse…
Ama dudaðýmýzda hep bir gülümseme vardý.
Küsmezdik, darýlmazdýk kimseye.
Anneme ‘’neden bizim yeni kýyafetimiz yok?’’ diye soramazdýk.
Bilirdik o en iyisini almak isterdi hep.
Ama alamazdý.
Darýlmazdýk.
‘’Hiçbir þeyimiz olmasýn ama yeter ki annemiz yanýmýz da kalsýn’’ derdik.
Velhasýl küçüðüm
Farkýnda olmadan zaman tükenmiþ çocukluðumun kýyýsýnda.
Büyüdüm.
Her þeyi yaþadým ve gördüm.
Meðerse hayat göz açýp, kapatýncaya kadarmýþ.
Bir varmýþ, bir yokmuþ masallarýnda ki gibi.
Aslýnda bir varmýþým, bir de yokmuþum.
Þimdiyse
Kime baksam kin, nefret, acý, yalan ve daha nicesi.
Nerede o eski zaman,
Nerede o yoksulluðun içinde mutluluk?
Nerede o eski bayramlar
Ve nerede dedem…
Ya da o ufak avuç içimi býrakmayan annem…
Büyümek istemezdim Tanrým!
Yazmýþ olduðun alýn yazýn olmasa…
Ve sen küçüðüm
Sakýn o dev aynalara bakma
Gözlerinde kýrýlýrsa
Gözyaþlarýn akmaz bir gün.