Kaçma üþürüm çocuk, ben güneþim sen Zuhal
Güneþ üþür mü deme, sýcaklýðý sendedir
Yudum yudum içerken her gece aþký hilal
Yýldýzlarýn gözyaþý gökte deðil bendedir
Siyah beyaz kareye çivilenip kederde
Mazinin tünelini arýyorum kaderde
Saçým baþým daðýnýk, deme bana bu ne hal
Kaçma üþürüm çocuk, ben güneþim sen Zuhal
Bakma yanarým çocuk, ateþ gibi gözlerin
Kývýlcým büyüdükçe püskürür kýzgýn lâvlar
Ýçimde derin yara sevgi içen sözlerin
Ne yazýk ki çürüdü tutunduðumuz savlar
Hüzün saðanaðýnda saçýn baþýn tarumar
Menfaate oynanan hayatýn sanki kumar
Yüreðimde bir uhde mazindeki közlerin
Bakma yanarým çocuk, ateþ gibi gözlerin
Gülme aðlarým çocuk öyle bir gülüþ ki bu
Zeytin gözlerin neden bu kadar þeffaf bakar
Her gece mahþerime öyle bir geliþ ki bu
Kutsal nehirler bile an’ýn aksine akar
Saðýmda hayallerin solumdaysa hüzünler
Ne zaman açar çiçek, biter sahte hazanlar
Bak! Süzülüyor gökte yoksa umutlar mý þu
Gülme aðlarým çocuk öyle bir gülüþ ki bu
Susma ölürüm çocuk boðar beni sükûtun
Dilekler büyüdükçe taþarsýn seller gibi
Parýldamýyor artýk gözlerinde yakutun
Aynadaki aksine bakarsýn eller gibi
Çünkü bu yol uçurum, itiyor hayat seni
Elimi uzattýkça çekiyor ölüm beni
Lâl dilini çöz artýk, ömrün beline tutun
Susma ölürüm çocuk boðar beni sükûtun
Seda YÜKLER