Uyan topraðýn özünden daha karanlýk yüreðim. Uyan kirli elleri dokunuyor kanla besleniyor Deccal! Uyan! Dünyaya tapan nefsini kýr, putlarý kýrarcasýna sök at gözlerini perdeleyen sirkten arýn. Kus! Ölüm düþecekse düþsün son nefes gibi anlamlý olsun iz býraksýn gözlerinde.
Ey þeytan! Ey karanlýk soytarý! Aczinden bu öfken, acizsin… sýfatsýz, soysuzsun! Kendine biçilen cehennem giysisini geçiriyorsun ademoðluna. Kendi çukuruna yuvarlanan ateþten taþlar gibi silkeliyorsun cehennemine.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yasemin YILMAZ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.