Bilmem kaçýncý mevsim bilmem kaçýncý bahar
Erteleniyor düþler umutlarsa tarumar
Her gün onlarca bebek merhaba derken güne
Yýllar sonra acýyor beyhude geçen düne
Bakýyor ki hayat zor, masallar ise yalan
Baþta hayal sarayken birden oluyor talan
Islatýyor ruhumu vakitsiz ab-ý nisan
Düþmanlýk büyüdükçe deðiþiyor söz, lisan
Ýnsanoðlu bilirken mazide dinlemeyi
Þimdilerde belledi sövmeyi, söylemeyi
Cemiyetin içinde bakarým kul ah-u zar
Güneþ yakar kendini eriyip azar azar
Kâh giyiniyor insan merhamet gömleðini
Kâh ayýrýyor birden çanaðý çömleðini
Bir girdi mi menfaat sinsi bir yýlan gibi
Unutturur insana iyiliði, edebi
Halbuki bir düþünse sonu yok ben diyenin
Sorgusu ahrettedir kul hakkýný yiyenin
Muðlak bir serüvende, tevazudan uzakta
Aymaz ruhlarla dolu, mayýnlarda, tuzakta
Kibir saðanaðýnda, yalancý enkazlarda
Donuyor sanki ruhum ýsýtmayan yazlarda
Keþke diyorum keþke böyle naif olmasam
Kara dünyayý görüp hüzünlerle dolmasam
Ben mi çok karamsarým diyorum kimi vakit
Hayatla aramýzda gerçekleþmiyor akit
Kulaðým duymaz olsa, görmez olsa gözlerim
Bu kadar yakar mýydý yürekteki közlerim
Ýksiri bulunmadý, yok sevginin ilacý
Kötülük kalplerdeyken hayat nasýl da acý
Hayat çok garip...
Seda YÜKLER