Öðrenmedim hayatý alýþkanlýktý yaþam
Doðaçlama geliþti az sevgi fazla öfke
Yalnýz siyah demekti çok önceleri akþam
Zamanla çehresine kondu kocaman leke
Merhamet yüreklerde balyozlarla kýrýldý
Menfaati uðruna kul yalana sarýldý
Yýldýzlardan bir kule yaptým göðün baðrýna
Karanlýktan kurtulup hayallere sýðýndým
Dayanamazdým asla yeryüzünün kahrýna
Ruhum kopmuþtu tenden, ben sadece yýðýndým
Mazim yas tuttu birden, dostlarým da darýldý
Vakt-i kýyamet çaný yavaþ yavaþ kuruldu
Tanrýçanýn gözyaþý güç verir miydi bilmem
Savaþým kendimle mi yoksa insanlýkla mý
Ruhtaki harabeler göç verir miydi bilmem
Direniþim günle mi yoksa karanlýkla mý
Bilseydim gömülmezdim toprak nasýl yarýldý
Anlamadým ne vakit kötülüðe varýldý
Ben hep Zeus’tum sanki ellerimdeydi kudret
Duygularým kördüðüm, beynim tutuklu an’a
Rüyamdaysa Athena diyordu bana sabret
Ýþlemez oldu aklým, mýhlandý keder cana
Sonra insanlýk denen tek mermiyle vuruldu
Can çekiþirken yerde azgýn deniz duruldu
Ey ruhum nolur söyle nasýl geçecek bu gam
Bu nem kokulu gece, bu küf bulutlu günler
Salmýþ dört bir diyara hüzün sarhoþluðu nam
El pençe oldu zaman, unutulmadý dünler
Mutluluðun defteri hain elde dürüldü
Beyaz duygular kalpten ilelebet sürüldü
Seda YÜKLER