çocuðun kokusunda iklimler büzüþüyor
bu ses
duyulan ince týný
olmadýk mavi gökyüzü veyahut denizde
isimleri okuyor bir bir
rüzgar alabildiðince
yapraklarý altüst ediyor
dökülüyor seher vakti ellerimden
karanlýðýn rengi
her yer zifiri
ama aldýrmýyor sevgi dolu yüreðim
her gün
arýyorum atmosferin en derininden
nefesime sokulan kum tanelerini
sorguluyorum bitiþlerin nedenlerini
duymak acý veriyor bazen
görmek en elim kader çizgisi
ben düþtüðümden beri
düþlerim yarým yamalak sanki
boylu boyunca yedi iklim
nöbet tutuyor yýldýzým
gidiþ belli iken çaresizce
uyumak haram oldu gözlerime
zaten günah bu kadar yolu beklemek
yolcu gelmedikten sonra
neye yarar ah çekmek
hiçbir beklentim
senin dýþýnda bir varlýða ait olmuyor
bu görülebiliyor
lakin tuzaklar
kör bir býçak gibi kalbime deðdikçe
zar zor yaralar oluþuyor tenimde
üstüm baþým bozulmuþ þeker kokusu
uzaklaþýyor minikler yamacýmdaki yerlerinden
hep seni vuruyor kalp atýþlarým
akreple yelkovan hep seni gösteriyor
avuçlarýmda sadece bir dirhem su
sakinleþtirmiyor usumu
ruhum tir tir titremekte
þu günlerde
acaba
acaba
diyerekten can çekiþmekte
þu önümden geçen açýk yeþil
muradým olmuyor
akmazsan pencereme
eðer akmazsan pencereme
zaten hastalanýyor bedenim çaresizce
güneþim olmadýðý için ölüyorum çok çok gizlice
eriyorum günden güne
...tebessüm zamaný geçeli epey oldu
ýrmaklar çoþkunluðunu çoktan kaybetti...
kaybolmak büyüklük istiyordu
kaybolmak
senin üzerine hiç oturmuyordu
iyice küçülüyordun sözlerimde
ne kadar da dermansýz kalýyordun
ben böyle söyleyince...
(Ýlknur Karaca)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.