aşk ölmüştür

bir hüzün þelalesinden
akýp gidiyor zaman
ne vakit yüzünü görsem oradayým
acýyla parkamýn sol yanýný
ciðerlerimden ayýrýyor
sinsi mi sinsi bir rüzgar
sanýyorum ki üþümek
bir çað atlamaktýr
üþümek aþka düþmek gibi
uçurumlar bulmaktýr

kitaplar saklanýr mý deme
biz yakýlan kitaplarýn çocuklarýyýz
üç paralýk yavþaklarýn
intikamlarýnýn uðruna ölen
oysa her sevda zamaný
Atatürk bulvarýndan
sana doðru koþuyorum
içimde eskiyen her þey
yenileniyor birden
‘’ O çocuk ölmüþ olamaz ‘’ diyorum

bilmiyorlar bu dünyayý
mutlak bir hüzünle göðüslerini kaybeden
anneler de olmalý yüzleri gülen
onlarla emzirdiðim umutlarýmý
öldürenlere de söylüyorum
sevmek zamaný tükenmiþse içinizde
kaleminizi kýrmak için
kolladýðýnýz bir ömrünüz yoktur artýk
yoktur dili saçlarýnýzýn kirpiklerinize dahi küsün
susun ve bu þehri terk edin

gidin ki ben de usul usul toplanýp
býrakayým þu yazma belasýný
baþ ucumda toplanan
sahibinden satýlýk bir yalnýzlýk gibi
irili ufaklý köpeklerden bir ordu
þimdi anýlarýn yüzünde Ay
solgun bir adadýr ancak
baktýkça allý morlu bulutlara
baþým göðsüne güvey çünkü
alným eski bir eþkýyanýn izinde
çoktan vurulmuþtur






Sosyal Medyada Paylaşın: