—Ne aþklar yarýda kaldý da/ yine de aþk kazandý…
(þiirlerde adýn geçiyor/ dinle bak!)
Bir milyon þair gelse anlatamaz aþkýmý
Ne sözler sensindir! Ne de harfler…
Bir tek sen varsýndýr içimde tarifsiz
Sadece sensindir “seni seviyorum” da ki…
—Yokluðunda yüz mevsim devirdim bu bedenimde
Sonuç: yine yoktun-her zamanki gibi…
Fýrtýna koparýyorum dallardan, kuþlarýn kanatlarýndan,
Telaþlý bir ikindi vakti aðlýyorum/ sonra sen;
Bir sen geliyorsun aklýma, sesin yankýlanýyor içeriðimde,
Düþüyorsun olaðanca güzelliðinle, þaþýrýyorum…
Galiba sadece senin varlýðýnla hayata sarýlýyorum…
—Bilmiyorsun ama ben en zor tümcelerden geldim sana;
Çevirdim hayallerimi çýkmaz sokaklardan…
Adýný “sen” diye, deðiþtirdim tüm güzelliklerin,
Artýk mutlulukta sensin, aþkta ve en çok ölüp tekrar doðmakta…
(bak her þeyde “sen” diyorum, duy artýk!)
Hüzün kokan aþklarý biliyorum…
Ama olsun ben yine seni bekliyorum!
…Yüz yerimden vurulmuþ gibiyim, delik-deþiðim,
Aþkýndan baþka çoðaldýðým tek þey yine aþkýn…
Hep o senli aþkýn/ bende içimi kemiriyor;
Ölmek baþka bir þey yaþamanýn yanýnda…
Týpký sensizliðin gibi… Susuþun gibi…
(konuþmuyorsun ama duyuyorum ben yine de…)
Bir þiirden doðurmadým seni zaten yakýþmazdýn da,
Çünkü hiçbir söz(cük)le anlatýlamazdýn/Yanýlmadým.
Anlatmadým, sadece anlatýlamayacaðýný ispatladým þairlere…
Ýhtimallere kanmadým/ düþünmedim sensizliði,
Ve kimsesizliðimde yalnýz bir renk gibi siyaha çaldým hayallerimi…
Üstelik siyahtý zaten düþlerim de yokluðun gibi…
(sanma ki gece siyahtýr/ oysa güneþ yok diye ölür tüm renkler…)
—Bir milyon þair deðil; sen gel yeter ki tarifinle, hani yüreðindekiyle…