Adýný bana hiç söylemiþ miydin?
Benim adým mira
Gökteki yýldýz demek.
Onlara hiçbir zaman dokunamýyorum.
Sen dokunabiliyor musun?
Sayabilir misin?
Çok olduklarý kadar, çok da güzeller.
Ben her gece izliyorum onlarý.
Sen sever misin yýldýzlarý?
Benim annem çok severdi.
Eskiden, çok eskiden
Beni yýldýzlara benzetirdi.
Masum, ýþýl ýþýl…
Benim annem öldü.
Senin annen var mý?
Ondandýr ki;
Gözlerim ne zaman ateþi emzirse
Dudaklarýmda bir çýðlýk kalýr.
Sen bilmezsin ama gece ölür ceplerimde.
Ve sabah olmaz hiç.
Ben sana söyleyemem.
Söylesem kulaklarýndan baþlayacak ölüm.
Annem hiç bu kadar korkmamýþtý yaðmurdan.
Kardeþim sarýlmamýþtý ulu orta.
Çünkü senin adýn geceydi.
Ve gece karanlýktý.
Gözlerimi içine alan rengin vardý.
Dalgalara vururdu çaresizliðim.
Ve ben küçükken
Yani çok küçükken
Korkardým büyük evlerden, arabalardan.
Benim oyuncaðým da hiç olmadý zaten.
Bezden bebek yetmez miydi?
Yeterdi yetmesine de annem olsaydý…
Kefen beyazlýðýna asýlý kalýrdý parmak uçlarým.
Ve her ezanda parmak aralarýma dua olurdun.
Ama kimse bilmedi.
Sen dahi.
Bende söylemedim.
Adýný bana hiç söylemiþ miydin?
Benim adým mira
Gökten kayan yýldýz demek.
Annem öldü benim.
Küçüktüm
Çok küçük.
Her günah bozumunda
Cesetler uçar ceplerimden.