OPTİK

Bizimkisi bir umutsuzluktu sanki,
Karanlýklar içinde savaþmaktý.
Belki de imkansýza olan bir aþk,
Çaresi bulunamayan bir delilikti.

Kalp kýrýklarýný toplamaktý sessizce,
Ýnadýna savaþmak,delicesine sevmekti.
Sonsuz bir güven hikayesiydi,
Belki de boðulmamak için çýrpýnýyorduk.

Bitemezdi bu aþk! Nasýl bitebilirdi ki?
Biz delicesine severken,
kalplerimiz kopamazdý birbirinden.
Baðlýydýk etle týrnak gibisinden.

Ayrýlmasak bile saatler özletir,acýtýrdý kalbi
Gözlerimizde bir umut vardý delice.
Gözler ayrý kalmak istemiyordu,
Birlikte birlikte ölmek istiyorlardý sanki.

Onsuz yaþamak aðýr bir yük,
Nefessiz kalmak kadar zordu.
O benim nefesim,
Yaþama nedenimdi.

Sonra ne mi oldu?

Biz savaþamadýk yeterince,
Haince vurulduk masumduk çünkü...
Çaresizce gözlerimiz yaþardý,
Sadece sessizce aðlayabildik.

Kader miydi yoksa alýn yazýsý mý?
Yada çok mu geldik dünyaya,
Ayrýlmak,ayrý kalmak zorunda mýydýk,
Mutluluk dururken köþede.

Biz sonumuzu kendi kalemimizde yazdýk,
Yaþarken öldük intihar ettik biz.
Gözlerimizden kan akarken,
Birbirimizi öldürdük biz.

Þimdi elimde bir sigara,
Dumanýnda hayaller.
Aklýmda tek bir soru,
Neden neden biz...

Aydoðan Ekici

Bu þiiri 8.7.2013 tarihinde saat: 22.13 de yazdým.
Tüm okuyucularýma saygýlarýmla...

Sosyal Medyada Paylaşın: