Pamukeli Ruhu

Otuz yýl öncesine gittik geçen gün,
Ah, kelli felli göbekli adamlar!
Ayný sýralarda deðil miydik daha dün.
Ne çabuk savurdu yýllar bizleri?
Yüzümüzde hayatýn derin izleri.

Zihnimi zorluyorum çýkarmak için,
Eskinin siyah- beyaz karelerinden.
Kiminizi gözlerinden tanýyorum,
Kiminiz büsbütün deðiþmiþ,
Boyuna olduðu gibi, enine de uzamýþ.
Öðretmenlerimiz hiç yaþlanmamýþ mý ne?
Durmuþ Ayrancý, Enver Anaþ, Ayþe Çay…
Sýnýfa geçip ders vereceksiniz sandým!

Pansiyonda yaþadýðýmýz dram,
Sonralarý da yakamýzý býrakmamýþ ne?
Birçoðumuz üniversite mezunu olduðu halde,
Hâlâ neden takýlmýþýz ortaokul yýllarýna?
Benliðimiz orada asýlý kalmýþ.
Neden gelmediniz Sayýn Kavukçu, Karaçay?
Sizleri affedecek kadar büyüdü yüreklerimiz!

Bizi bir araya getiren vefanýn þifreleri,
Masum duygularýmýzda saklý kalmýþ.
Darbe sonrasý o kýt þartlarda,
Sevinçten çok acýlarý paylaþtýk.
Belki bu yüzden erken olgunlaþtýk.
Dumura uðrayan, sindirilen çocukluðumuz,
Çekmedi rüyalarýmýzdan elini,
Ve unutturmadý Pamukeli’ni.

Mezara kadar izleri silinmeyecek,
Yitik çocukluðumuzu arayacaðýz,
Buruk yýllarýmýzý aðartacaðýz.
Pamukeli artýk yorgun, yýkýlacakmýþ bu yýl.
Ama aramýzdaki bu bað, bu ruh,
Türkiye’nin her köþesinde ölene dek sürecek.
Ve o çocuk bakýþlarýmýzla gülümseyip,
Hiç yaþlanmayacaðýz…

24.06.2013

Muhittin Alaca

Ceyhan Pamukeli Ortaokulu mezunlarý buluþmasý (1982-86 mezunlarý)
Sosyal Medyada Paylaşın: