EY ŞİİR

ey þiir
seni anlam sanýyordum
bir demet kýr menekþesi
ya da sünbül, karanfil
sen basbayaðý bir taþmýþsýn
yüreðimin tam ortasýna iniveren


betonlar arasýndan fýþkýran incir aðacý
köpeklerin yol ortasýna yaptýðý þey
terbiyem müsade etmiyor
senin yüzünü küfürlemeye
iðne batýrmaya lâciverdinden
kulaðýndan sayfaya asmaya


neymiþsin sen sevgisiz mühürledin kalbimi
siyah bir densizlikte boy attýn
bir çimdik kâðýda rulo yaptýn da beni
sildin bilmem nereni, arlandým
seni aðaç sanýyordum
özgürlükte boy atan


üstelik bende ölümsüz bir aþktýn
önce çocuk gönlümle yinelediðim
seçmelerle ünlü þairlerden
raks etmemdin dize aralarýnda
þarký söylememdin huzurla
insan yanýmdýn
en kara gölgeleri altettiðim


bir pislik gibi yýðdýn ayakaltýna
topraðýmý kapattýn, köklerimi sararttýn
yoksa bir robot musun sen
direncimin yanýnda
sahipli biliyorsun
yerdeki ayakkabýlar
insanca konuþurlar


güle güle þiir sana
taþýný sýk ta suyunu çýkar
pisliðin kurusun güneþte
týpký bir köpek gibi
bakma bile arkana
ayaklarýný yala sahibinin


unutsun nazým’ý neruda’yý lorca’yý
þiirim suya aksýn þiirsiz
bir yýlan gibi týpký kaygan
hayatýn gözlerine bakmasýn
yalnýz baþýna yapsýn doða
hiç insansýz dansýný

o büyücek aynanýn sýrýna gizlensin de ruhum
saltanatýný versin çizilmiþ duvarlara
hop oturup hop kalksýn halkým
kanat çýrpsýn þiirim
þirret bir gökyüzüne


ey þiir
hüznüm seni baðladý
aðlarken cümle yüzlerin
ötesini görmeyen tümcelerle
istersen tahtýna otur
ister çarmýha ger b/ahtýný


ihtilâliymiþsin karalanmýþ kâðýtlarýn!


22. 6. 2013 / Nazik Gülünay



Sosyal Medyada Paylaşın: