Ah sevgili!
Ýki heceli ismin
Dudaðýma, zehirli sarmaþýk gibi sarýlmýþken
Hani topuðum kaysa, yanýnda iken sanki,
Ýki soluklu bir muammadan ibaretti sevi
Zamanýn
En köhne yerine gömerken maziyi.
Çaresiz
Kýyametimi avuttuðum,
Hasretinin en ince noktasýndan düþecek gibiyken
Sýrrýna eremediðim bir sebepten ötürü
Birden bire sustun,
Sonrasýnda ben… Akabinde, þarkýlar sustu
Artýk hiçbir güfte hatýrlatmazken seni
Unuttum diyordum, seni unuttum
Çýkardým düþümden kavruk tenli cismini
Ant olsun ki unuttum …
Silmeyi baþarýnca gözlerimden resmini.
Oysa...
Cehennemin buz tutmuþ niraný düþmüþçesine
Üþüyorken yüreðim
Ne denizler donmuþtu
Kaç geminin direði kýrýlmýþtý sayende...
Ah sevgili!...
Ben bile inanmýyorken, tam manasýyla kendime
Bir tek kader inandý unuttum deyiþime.
Ve ben….
Ben seni unuttum… Unuttum.
18 Haziran 2013/ NÜS