Kimi sevsem,
Senden kalma bir kaç alýþkanlýk karþýlýyor beni,
Kimse senin gibi elimi sýkmýyor.
Gülerken gözlerini kýsmýyor.
Sen gittiðinden beri,
Bir kaç acý her gece boðuyor beni.
Kiminle gezsem,
Seninle oturduðumuz yerlere takýlýyor gözüm,
Neden aðlýyorsun diyorlar.
Cevap veremiyorum.
Seni hala sevdiðimi söyleyemiyorum.
Onlarýn nasýl kahve içtiðini sormadan,
Ýki þekerli diyordum.
Alýþkanlýk bu ya sevgilim,
Seni unutamadýðýmý kendime bile söyleyemiyorum.
Kiminle bir film izlesem,
En acýnasý yerinde sarýlmalarýný bekliyorum.
Her korktuðunda gögsüme kafasýný koyup
- Geçtimi
demelerini bekliyorum.
Acý bu sevgilim,
Artýk yok þiirlerimle süslü püslü kelimeler,
Hayalimizdeki evin nasýl olduðunu anlatamýyorum mesela,
Hani,
Çocuðumuz olduðunda,
Babasý gibi delikanlý olsun derdin ya,
Bak onu bile hatýrlýyorum.
Kimi sevsem,
Bir yaný eksik,
Kurduðum hayalleri baþkalarýyla kurmaya çalýþýyorum.
Olmuyor.
Sana benzeyen bir ses duyduðumda,
Nasýl bir heyecanla arkamý döndüðümü bir görsen,
Her otobüste,
Acaba bir kere daha görebilirmiyim arayýþý.
Nasýl umutsuz bir çabadýr bir bilsen.
Seni kime anlatsam,
Unutmalýsýn diyen sözlerle karþýlaþýyorum.
Bilmiyorlarki sevdiðim,
Unutmak, aþkýn ölümcül kanseridir.
Kimi sevsem,
Sen deðilsin.