Sol yanýma düþ/tün.
Aklýma sürgün.
Ey bakýþlarýyla bile dargýn,
Sözleriyle kavgalý,
Gözleriyle suskun,
Vefadan yoksun yârim,
Sen mi bana fazlaydýn?
Yoksa benmi kaderine eksik yazýldým.
Ey alfabemdeki ilk harf.
"A"dýnla baþlamadýmý zaten,
Can çekiþlerim,
Bir gül gibi solmadýmý bakýþlarým,
Ben yaralý bir þairdim,
Seni, sen diye yazdým,
Beni ben gibi kabul etmediðin gün varya,
Ýþte o gün konuldu adým,
Yaralý þair derler bundan sonra,
Kaderimle örtüþtü lakabým!
Sen uykunda yeni düþlerine dalarken,
Ben,dua miktarý açtým ellerimi semaya,
Çatlamýþ dudaklarýmdan çýktý adýn,
Biliyormusun sevgili!
Rehberimden sildiðim ama,
aklýmdan silemediðim o telefon numaraný,
kaç kez çevirdim de, konuþamadým!
Senle baþlayan her cümleme üç noktayý sýðdýrdým,
Belki bir gün gelirsin diye,
Koyduðum noktadan utanýrým diye,
Kalemimle savaþtým!
Oysa ben,
Ýzmir’in her kaldýrým taþýný mesken edinmiþ
Kalemi elinde,
Hasrete pervane bir þairdim,
Sen benden uzaklarda,
Günlerine gün eklerken!
Ben sana suskundum,
Ben sana yolcuydum,
Ben sana,
Ben sana!
Sen/dim...
Sen bizi, yeminlerini bozduðun yerde,
Aþkýmý kefenleyip, üstümü ihanetle örttün.
Anlasana be þiir sözlüm,
Sana mýsra oldum aktým günlerce,
Belki, yarým sözlerimle bir gün olurda birleþiriz mahþerde.