Kalbimi kimseye açmýyordum artýk. Biliyordum ki her giren yakýp yýkacak hayallerimi ve çekip gidecekti. Geçmiþte hayatýma giren insanlarýn vefasýzlýðýný görünce daha bir sýký sarýldým yalnýzlýðýma. Sýradan bir hayattan ne bekleniyorsa onlarý yapmaya çalýþýyordum artýk. Gördüðüm herkese selam veriyordum. Bakkal Ahmet Amca, köþe baþýndaki gevrekçi en yakýn dostum olmuþtu artýk. Onlarla muhabbet ediyor, çalýþmadýðým zamanlarýn büyük bir bölümünü onlarla geçiriyordum. Akþamlarý tavla atýyor, nargilenin dibine vuruyorduk. Arada babamda bize katýlýyor uzun uzun nargilenin zararlarýný anlatýyordu. Gençlik bu olsa gerek dinlemiyordum onu, " tavlanýn yanýnda iyi gidiyor baba" diye geçiþtiriyordum.
Annemin ölümünden sonra daha bir sýký sýký baðlandýk babamla, birbirimizi görmeden yapamýyor aramýza kimseyi almýyorduk. Akþamlarý sevdiðimiz filmleri izliyor, boþ zamanlarýmýzda kim daha fazla balýk tutacak diye yarýþ yapýyorduk.
O gün uyandýðýmda babam evde yoktu, iþe erken gitmiþtir diye düþündüm. Ahmet amcanýn yanýna gidip iki ekmek aldým. Gevrekçiye selam verdim. Sýradan bir gün olduðunu düþünüyordum oysa... Televizyon izlemek için salona gittiðimde telefonumun çaldýðýný fark ettim. Bilmediðim bir numara ýsrarlý bir þekilde arýyordu ve açtým.
Karþýmdaki ses babamýn kaza yaptýðýný ve hastahaneye kaldýrýldýðýný söyledi... Beynimden aþaðý kaynar sularýn döküldüðünü anladým o an. Elimde yarým yamalak tuttuðum kumanda yere öyle bir düþtü ki, onun sesi ile kendime geldim. Apar topar kaldýrýldýðý hastaneye doðru koþtum.
Hastahaneye gittiðim de, iþ arkadaþlarýnýn kapýda aðladýðýný gördüm. Neden aðlýyorsun dememe kalmadan, sarýldý bir amca. - Kadersizim... dedi..
Anlamýþtým, bir þeyler olmuþtu babama. Ne oldu dedim ne oldu ona söyle!
Tek bir kelime çýktý dudaklarýnýn arasýndan ve o cümleyi hayatýmýn sonuna kadar unutmadým. " Kaybettik!"
Yýðýlýp kalmýþým, gözümü evde açtým. Evimizde mahþeri bir kalabalýk vardý. Kendime gelir gelmez aðlamaya baþladým ve yorgunluktan tekrar bayýlmýþým. Baþýmda akrabalar bekliyor, gözlerimi açtýðýmda tekrar uyumak istiyordum. Bu acý çok fazlaydý biliyordum. Ne kadar uyusam o kadar az yanar caným diye düþünüyordum rüyalarýmda. Ve gözlerimi açmak istemiyordum. Sanki uyansam babam yeniden ölmüþ olacak ve benim içimde duran o tarifsiz acý ciðerimi yakacak. Odanýn kapýsý açýlýp kapanýyordu, bir sürü insan bana bakýp tekrar içeri giriyordu.
Gözlerimi araladýðýmda kapýnýn uzaðýnda bana bakan bir kýz gördüm. Uzaktan bana bakýp aðlýyordu. Hani insanýn içinden konuþmak dahi gelmez ya, öyle bir zamandý yaþadýðým. Kimse bana dokunmasýn, uzandýðým yerden hiç kalmayayým istiyordum. Ya da uyandýðýmda sadece bir rüya olsun diyordum içimden. Dalmýþým tekrar ve rüyamda gülümseyerek gördüm babamýn bana geliþini. Kalk oðlum diyordu... Gözlerimi tekrar araladým ve o kýzýn elimi tuttuðunu gördüm. - Uyan artýk diyordu. Bak herkes seni bekliyor. - Tamam dedim sadece. Koluyla beni sarýp kaldýrdý. Yüzümü yýkamam için havlu verdi.
Kolumdan tutup beni salona götürdüðünde herkesin gözleri birden üzerime çevrildi ve aðlayanlarýn buðulu gözlerinde gördüm kendimi. Her þeyi biliyordum artýk babam gelmeyecek bir daha. Hissediyordum. Gittik ve defnettik onu.
Toprak atanlara küfredesim geldi! Býrakýn lan! Atmayýn topraðý babamýn üzerine!
Kimse dinlemedi beni, koluma girmiþ bir elin olduðunu biliyordum ama o an içimden kimseye bakmak gelmiyordu. Beni de gömsünler diye sayýklýyordum içimden.
Aradan koskocaman iki gün geçti. Kalan son akrabalarda yavaþ yavaþ evi terk ederken. Koskocaman evde yalnýz kaldýðýmý anlýyordum. Artýk bir ekmek alacaðým Bakkal Ahmet amcadan. Gevrekçi beni gördüðünde iki tane sarmayacak gevreði. Babana selam söyle demeyecekti.
Buna alýþmam gerekiyordu biliyordum. Zaman alýþmayý öyle güzel öðretiyordu ki.
O anda kapý çaldý. Uyuduðumda elimi tutan, mezarlýkta kolumdan hiç ayrýlmayan o kýz karþýmdaydý. - Bir isteðin var mý? diye sordu. Yutkundum birden. - Yok hayýr, bana destek olduðun için teþekkür ederim dedim sadece. - Bende bu apartmanda oturuyorum bir þeye ihtiyacýn olduðunda haber ver olur mu ? dedi ve gitti.
Tam yalnýzlýða alýþmaya çalýþtýðým zamanda bir ýþýk gibi doðmuþtu içime. Ahmet Amca’dan öðrendim isminin Gülten olduðunu.
Sýk sýk ziyaret etmeye baþladý ve konuþtukça birbirimize daha çok ýsýnmaya baþladýk. Öðlen saat 12’ yi gösterdiðinde kapýyý çalýyor. Onu görmediðim gün içimde bir boþluk oluyordu. Hayatta tutunacak tek dalý kalan bir insan gibi ona tutunuyordum. Saatin 12 olmasý için sabýrsýzlanýyor ve kapýnýn yanýnda oturup ayak seslerini dinliyordum.
Of! Saat 12’ yi geçti ama o gelmedi. - Ne oldu ki acaba inip kapýsýný çalmalý mýyým? Evet evet öyle yapmalýyým.
Tam kapýyý açtýðým zaman karþýma çýktý Gülten. Up uzun saçlarý, gülen gözleri ve utangaç ifadesi ile. O an bunu neden yaptým bilmiyorum ama birden sarýldým. Öyle bir sýkmýþým ki nefes alýþýný göðsümde hissediyordum. O da bana sarýldý.
- Bak iki gevrek aldým beraber kahvaltý yaparýz deðil mi ? dedi. - Tabii dedim gülerek,yaparýz tabii.
Günlerim onunla geçiyor o olmadan hiç bir þeyin anlamý olmuyordu. Sýk sýk babamý ziyarete gidiyorduk. - Bak baba! Gelinini getirdim sana diyordum içimden.
Zaman her þeye ilaç oluyormuþ gerçekten. Koluma giren kýzýn desteði yüreðime aþk olarak geri dönmüþtü. Aylar geçiyor ve biz birbirimize daha bir baðlanýyorduk. Beraber balýk tutmaya gidiyor boþ zamanlarda tavla atýyorduk. Bilerek yenildiðim zamanlar - Öf çok kötüsün aþkým. diye kýzýyordu. O da kýzýyordu nargile içmeme. Uzun uzun anlatýyordu bana zararlarýný.
Günlerimiz böyle geçiyor ve biz mutluluktan yerimize sýðamýyorduk adeta. Artýk onu beklemiyordum sabahlarý, anahtarý vardý ve öperek uyandýrýyordu beni. Artýk evlenme teklifi etmeliydim diye düþünüyordum. Sanýrým o da bunu bekliyordu. Akþam için bir mekanda iki kiþilik yer ayýrtmýþtým. Mum ýþýðý eþliðinde evlenme teklifi edecektim. Kahvaltýmýzý yaptýktan sonra, - Akþam yemeðe gidiyoruz dedim.
Anlamýþ olacak ki heyecan yaptý " tamam ben kuaföre gideyim o zaman, þey birde ben ne giyeceðim öf aþkým þimdi mi söylenir bu " diyerek telaþe veriyordu kendisini. Bende onu gülerek izliyordum.
Akþam olduðunda onu kuaförden alacaktým öyle haberleþmiþtik. Heyecaný her halinden belli olacak ki telefonda sesi titriyordu. Yolun karþýsýnda onun çýkmasýný bekliyordum. Elimi habire cebime atýyor, aldýðým yüzüðün orada olduðunu kontrol ediyordum.
Çýkmýþtý dýþarý ve bütün güzelliði ile bana geliyordu meleðim. Herþey planladýðým gibi geliþiyori artýk karým olacaðýný bilmek beni benden ediyordu.
Bana doðru gelirken acý fren sesi çýnlattý kulaklarýmý. Baþýmý çevirdiðimde arabanýn hýzlý bir þekilde meleðimin üzerine doðru geldiðini farkettim. Hýzla koþtum ama yetiþemedim...
Kanlar içinde yatýyordu meleðim. Kucaðýma aldým bembeyaz olan elbisesi kanlar içinde kalmýþtý. Bu duyguyu biliyordum daha önceden yaþamýþtým sanki. Korkuyordum ölmesinden beni yapayalnýz býrakmasýndan.
Gözlerime bakýp gülümsüyordu meleðim. Birþeyler demeye çalýþýyordu anlýyordum. Baþýmý yaklaþtýrdým. - Merak etme meleðim yetiþtireceðim seni sakýn býrakma beni dedim. Heceleyerek dedi ki, - Nargile saðlýða zararlý sevgilim. Ýçme ne olur.
O anda baþý omzuma düþtü. Öyle bir aðladým ki, öyle bir yýrttým ki kendimi. Görenler halime aðlýyor içimden can çýkýyordu. Aðlayarak cebimde duran yüzüðü çýkarttým avucuna býrakýp sýmsýký kapattým.
Artýk yoktu meleðim, babamýn býraktýðý yalnýzlýðýn üzerine koca bir yalnýzlýk daha eklenmiþti. Babam öldüðünde koluma giren, elimi tutan o insan artýk yoktu bu hayatta. Bin yerimden yýkýldým. Aylarca evden çýkmadým, hapsettim kendimi hatýralarýn üzerine. Mahallede bir ses yankýlandý eskici diye. Birden kalktým yerimden ve üzerinde yapýþtýrdýðým bir notla beraber verdim nargileyi.
Þimdi ne zaman nargile içen birini görsem eline bir not kaðýdý tutuþturuyorum. Gören deli zannediyor, ama ben artýk doðrunun ne demek olduðunu biliyorum. Nargile saðlýða zararlý sevgilim. Ýçme ne olur. Sosyal Medyada Paylaşın:
alicansofu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.