Son günlerde iyice arttý yalnýzlýðým,
Bir yudum ilgili arar oldum.
Dostlarda bir selamý esirger olmuþlar.
Kalemimle ben,
Sabrýmla ben,
Kimsesizliðimle ben,
Yorgunluðumla ben,
Ýyi bir dörtlük olduk cidden.
Öyle þiirde karalamýyorum, gecenin bir yarýsý uyanýp.
Sabah ezanlarýna eþlik edemiyorum.
Sanki yok olmuþ gibiyim bu dünyadan
Sadece nefes aldýðýmý kendim hissediyorum.
Cebimde, üç kuruþa aldýðým kalemlere,
Yazýyorum yalnýzlýðýmý yýllanmýþ kaðýtlara.
Kimsenin, yokluðuda yetmiyor aslýnda bir dörtlük yazmaya.
Tütün gibi sarýyorum ihanetleri.
ve çekiyorum nefesim yetiiðince içime.
Son günlerde, iyice arttý sol yanýmýn sancýlarý.
Ne zaman tak diyip kalýr bu beden, bilmiyorum.
Ne içtiðim ilaçlar etki ediyor artýk.
Ne de susup kendimi dinlediðim zamanlar.
Sýkýldým!
Anlýyormusun?
Söylesene, hatýrlýyor musun?
Seninle geçirdiðimiz o günleri,
Kahrolasý hatýrlarý bir gün bile unutmadým.
Anýmsýyor musun yüzümü?
Giderken, nede kýrýþtýrmýþtým her bir santimini,
Kaç yýl sürer bu sensizliðin hýrçýn acýsý?
Kaç þiiri, kaç kaldýrýmý evlat sayarým kendime,
Hangi i mgeye gömerim senden kalan herþeyi!
Git be gülüm!
Git!
Aðýr sancýlý þiirler yazýyorum artýk.
Gittiðin yerden baþlýyorum mýsralarda dar aðacý kurmaya.
Son isteðimi sormuyorum kendime,
"Sen" derse yeniden.
Korkuyorum!