Ah İstanbul! (Gülce Bahçe)

Sarýlmýþ ufuklarý inatçý bir dumanla,
Ýçip tuzlu sularý, koymadý hiç gümanla...

Neresinden baþlasam, hangi birini desem?
Ýçimi kanatýyor alikýran baþ kesen!
Öyle ya; uçtan uca laleli güllü desen...
Sarýlmýþ ufuklarý inatçý bir dumanla…

Hilebazýn elinde yedikçe kör makasý,
Ýnledi eðilmedi, yoktu iþin þakasý!
Ýncili gerdanýna yakýþtýrmadý yasý,
Ýçti tuzlu sularý, koymadý hiç gümanla…

Âh! Ýstanbul...
Ýstanbul, sevdalý gelin!
Gelin, saralým dedim...
Dedim: Kanadýkça yara,
Yara sýzlýyor yedi yerinden, derin mi derin!
Derin laleyi sümbülü, gülleri derin, derim...
Derim; niye soluktur rengi menekþelerin?
Menekþeler incinir; toprak deðil mi zemin?
Zeminde buluþmalý hayalleri gençlerin!
Gençlerin pak elleri...

Refika Doðan-Temmuz 2012 Antalya
"Nutuk-4" den...

þiir içeriði "Gülce Triyolemsi ve Serbestzincir" baþlýklarýnda )
Sosyal Medyada Paylaşın: