Oğul… (Gülce/Buluşma)
Damladan göle dönüþün
Kýpýr kýpýr için dýþýn
Ve bir kordonla geçiþin…
Böyle baþladý geliþin;
Mutluydum!
Sözcükler yetmiyor be can!
Anlatýlmaz o sevgi, an…
Ve büyüttüm kollarýmda
Uyuttum ninnilerle,
Ezgilerin ummanýnda
Bohçalanmýþ üzgülerle…
Kimi güleç kimi keder
Umut yüklü türkülerle
Geceden güne taþýndýk
Arada bir þaþýrdýk!
Azý yaðlý çoðu yavan
Tutmadý kývam, taþýrdýk…
Ömür dilenir iken, yaradan’ a uzanýp
Nasýrlý ellerimle, dilediðim de sendin!
O kara gözlerinle bir sönerken bin yanýp
Kafesimde yeþeren rengârenk bir desendin
Tertemiz gülüþünün
Ýçime akýþýna…
Sanrýsal her düþünün
Bendimi yýkýþýna...
Sendeki baharlarýn
Bendeki gözyaþýna
Diklenip açýþýna
Tanýktým oðul...
Büyüdün boy pos verdin
Bedeninle ruhunla...
Akli selime erdin
Seçtiðin dili anla!
Kendine dost ol oðul,
Ýçindekini dinle!
Düþünüyorum bazen;
Verebildim mi acep vermek istediðimi,
Alabildim mi acep almak istediðimi?
Veremediysem hoþ gör!
Hoþ görür müsün oðul?
Hoþ görüp anlar mýsýn
Ýçimde ki bu seni?
Can içinde can tanem, yaþam gücüm, umurum
Hayata tutunduran a benim güzel oðlum!
Sana býrakacaðým malým mülküm olmadý,
O cenahta güneþ hiç þafaðýma doðmadý.
Neyim var neyim yoksa alýn terim eseri,
Her damlada dürüstlük, bir kez boyun eðmedi!
Ýnsancýl duygularým
Ve sevgim, varým yoðum
Yüreðimde devþirip
Sana sunduðum çoðum;
Sevgim! Sevgimiz, oðul…
Diyeceðim þu ki can;
Sev kendini çocuðum
Ve seni sevenleri…
Hayatý, insaný sev!
Hatta, sevmeyenleri…
Sevdikçe vereceksin
Verdikçe çoðalacak…
Sevgi ana gibidir;
Doðurgan, merhametli...
Ýyi ki varsýn, iyi ki oðulcuðumsun! Sen Karagözlüm; hüzün yüklediðin pýnarlarýndan az mý tuzlu su içti, uzun kývrýk kirpiklerin, az mý? Biliyorum...
Met-cezirler gibiydi her defada yüreðin…
Hayatýn puþt yaný örselese de güllerini; ellerinle –kanayarak- umut ektin yeniden… Her umut -baþak misali- hasatýn oldu. Ama hasat mevsiminde umutlarýn -sevgi yoksulu- arsýzlarýn heybesine doldu! Ýþte tam da “hayat bu! “ diyorum… Asýl böyle anlarda doðar, böyle anlarda büyürsün, yeniden… Kanayan her yaraný, senden her çalýnaný böyle anlarda alýrsýn; kendi kendini otayýp, saðalttýðýn; özünde hiç solmayan insanlýk çiçeðinle… Baþý dik, alný ak yeþeren o sevginle…
Doðum günün kutlu olsun oðul…
“Allah’ ým, hayatýnýn her devresinde yanýnda yâr ve yardýmcýn olsun! “ diyerek; saðlýklý ve erinç dolu nice mutlu yýllar diliyorum, gözlerinden öperek…
Refika Doðan-Antalya . Þubat 2011
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.