yummadým gözlerimi
baþým bir kaya gibi dikti hep
sabahý bekleyen çiðdemler gibi
karanlýðýn acýmasýzlýðýna inat
her sabah öptüm umudun gözlerini
yetimlerin sesi
sevgimin efendisiydim
ne melunun gazabýndan korktum
ne müminin aynasýndan koptum
korktuðum cehaletin kara yüzü
kaçtýðýmsa cahilin cürretidir
kendimi doðuþlarýmda dinledim
tökezleyip düþsem de
el açýp etek öpmedim
ne ilk, ne de sondu
elbet sustuðum da oldu, aðladýðým da
küstüklerim, özlediklerim de
yere düþen ekmekti öpüp baþýma koyduðum
yanaklarýmda bayatlayan göz yaþlarým
bir solukluktur hayat
ucu keskin bir býçaðýn sýrtýnda
pusulasý da yokmuþ acýlarýn
bilirim zamansýz düþer güneþi kurumuþ evlere
o hep sinsice gelir yangýnlar dolayýp bileklerine
yürekler yerle yeksan,
yürekler toz duman
yaþamak varken göðsünde baharlar büyüten dünyada
bir akrep zehridir, apansýz düþürür
kavurulur damarlarý çatlatan zaman
nemli kirpikler, içi boþalmýþ gülüþler
kimsesizlerin hüznü ah!
mayalanýrdý týrnak uçlarýmda
aklýmý darmadaðýn eden o vakitlerde
ellerimde ülkeler ufalanýrdý
düþleri dünden vurulmuþ
hayatýn soðuk salýncaðýnda unutulmuþ
gümüþ akþamlarýn gözleri fersiz çocuklarýna
her köþesi yalnýzlýk kokan bozkýrlarda
ve böyle namussuz bir çaðýn ortasýnda
al al karanfiller büyüttüm
bir ýþýk hüzmesidir kalbim
Deðerli seçki kuruluna ve þiirime zaman ayýran tüm okuyucu arkadaþlara teþekkür ediyorum... Saygý ile...