Yüreğimi Kesiyor Bozkırın Deli Yelleri

yüreðimi kesiyor bozkýrýn deli yelleri
gecenin zifiri yollarýnda bir baþýma yürüyorum
adýný fýsýldýyor kulaðýma dallarýn hýþýrtýsý
aklým sende takýlý bozuk plak zaten
gökyüzünde asýlý þu yýldýz bile daha mutlu benden
ihtiyar adýmlarýma yokluðunu taþýmak zor geliyor
sensizlik alýp sessizlik veriyorum umut taciri bu þehirde
ve ben heybemdeki hayallere sarýlýyorum

ellerimde biriken yalnýzlýklar yýkansýn diye
yaðmur duasýna çýktým
karanlýklarda zehrini yudumluyorum yavaþça
kan çanaðý gözlerimde tebessümlerin asýlý dururken
kirpiklerimden düþüp ýlýk nefesimde yuvarlanýyorsun
sonuncu baharda sararan yapraklar gibi yüzüm
ölüm deðil beni korkutan, sensizliðin ayak sesleri

sevda yüklü sandalýmla açýldým yalnýzlýk okyanusuna
rotasý çoktan belli
oysa beynimden taþan uðultularý silemiyorum
mavilerin içinde örselendikçe parçalanýyor bedenim
i mgeler denizinde yüzerken çekip gitme sevdiðim

umutsuzluk kýyýlarýna vurup aðlýyorum sessizce
olmuyor, yazamýyorum, birleþtiremiyorum kelimeleri
gerdaným da gezen inci taneleri akýp gidiyor usulca
bu gece þairane acýlar var aç ruhumun kaleminde
kendi köþemde hastalýklý aþkýmý anlatýyorum
çýðlýklarýmýn arasýnda çelme takma ayaðýma
kýzýl yýldýzlarla ömrümün kangren hasretlerine yolcuyuz
adýný anmadan gitmek bana göre deðil
dudaklarýmdan geçit yok elvedaya

hep karanlýktayým, þafak uðramaz benim kýyýlarýma
artýk sana dair cümlelerimi kýsalttým
uzun esen rüzgarlar var nasýl olsa aramýzda
sustuðum yer öyle büyük ki muhatabý yok
tanýmsýz aþkýmýn meþalesi daðlýyor yüreðimi
delirmiþ cümlelerim enkaz yýðýný
hepsini toplasan bir sen etmiyor
adýn kalemime dolanmasýn, düþme satýrlarýma
yoruldum tek baþýma çýplak yalnýzlýðý yaþamaktan
bu bitimsiz bekleyiþler içinde nasýl unutayým seni?

gün ýþýrken cümlelerin içinde tek kelimeye esirim
ne keyfim var nede mecalim, kendi içimde boðuluyorum
ve devrik cümlelerle uðurluyorum sevdiðim adamý
soluðumu kesiyor bu acý farkýnda mýsýn?

aslýnda ne güzel günlerdi yaþadýklarýmýz
yeni yetme haller esiyordu dumanlý baþýmýzda
sen de en az benim kadar mutluydun nefesimi içerken
efsunlu bir sevdayla oynaþýyorduk korkmadan
bu yüzden gelmeyecek bahara gebeydi aþkýmýz, unutmuþuz

þimdi sesimi uzaklara gönderirken çaresiz
ellerim bedenimde mevsimleri dolaþýyor sensiz
hadi gel, içimizde ki þömineyi yine yakalým
resimde çizili duran dað evine fýrçamýzla renkler atalým
seni, beni ve diðerlerini orada býrakalým
bizi alýp kaf daðýnýn ötesine kaçalým...



Sibel Bozbay
Sosyal Medyada Paylaşın: