ne yazýk ki ölmeyi biliyoruz aþktan oysa yaþatmak olmalýydý sevda ölmeye yüz tutmuþ her þeyi. bir kedi bile olsa unutulan karanlýk gecelerde býrakýlmýþ tutup sýcacýk patilerinden kaldýrýlmalýydý ayaða sabahlarýmýz
düþlerimizi vurdular kardeþ ekim mevsimindeyiz yeniden söküp attýkça dallarýmýzý adý konulmamýþ fýrtýnalar yýkýk aðaç gövdelerinden fýþkýran sürgünler gibi yemyeþil bakmalýydýk güneþe bodurlaþýrken ekinlerimiz büyümesi beklenirken
bir savaþ halindeyiz sanki seslerimiz çalýnmýþ bütün açmýþ güllerimiz tutsak üzgün, durmadan yýkýlýp örülen duvarlardaki resimlerimiz hüznü öðrenmiþ düþlerimiz bile gülümsemiyor artýk
ne yazýk ki susmayý öðrettiler kardeþ! az az katýlýyor yemeðimize zehir beþ kuruþluk çöküþler halinde hayata dönükken yüzümüz ölümle hemhal oluyor bombalardan daha çok patlamak üzere dürülüyor defterimiz!
geride mi kalýyor bizden büyük hayatlarýmýz çocuk kalplerde ezik hayaller gökyüzünde her gece çoðalan yýldýzlar önümüze serilen özgür zaman
bir yýldýz arýyoruz sevgiden elinde asasý dostluk, kardeþlik hüzün atlarýný sevda kovup gidiyor ayak sesleri çarpýyor yüreðimizde pýt pýt yaþamak bugündür diyor dört nala koþan umut atlarý!
15. 5. 2013 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.