Kirpiðimin nemine aldanma ey sevgili
Sözde tesellideyken hicranýn sivri dili
Sanma ki aðlýyorum akýttýysam sebili
Rüzgârýn parmaðý var zannederim bu iþte
Hep böyle oluyorum tozunu hissediþte.
Yoksa, biten aþk için ömrümce yas tutamam
Sanki bir o eksik de diðerleri tastamam
Keder yüklü heybeme bir de seni katamam
Bir müddet üzülürüm ama hepsi o kadar
Üstüme yaðmadý ya soðuk-boran ve de kar.
Yokluðun(m)da nasýlsam(n) yine öyle olacak
Muhtemelen, ilk önce yanaðýmýz solacak
Kan revan ki o gözler uzaklara dalacak,
O gün, bir bakacaðýz izi bile kalmamýþ
Aksine çoðalmýþýz bizden hiç azalmamýþ.
Yaþanan her saniye deðil mi ki tecrübe
Hasreti huy edinse nam-ý deðer meczube
Hadi oldu diyelim yürek tam bir ucube
Kime ne faydasý var defalarca ölmenin
Hayatý ortasýndan lüzumsuzca bölmenin.
Zaten hiç inanmadým oldum olasý aþka
Sonu mutlak bir hüzün, final ayný, yok baþka
Vuslatý arzularken ayrýlmaksa bambaþka
Gönlü diri tutmaksa aþkýn bir diðer hali
Ýdrake geç kalmýþtým, küsmüþtü kavak yeli……
6 Mayýs 2013 / NÜS