Yarým kalmýþsýn hayat düne örtülmüþ cefa
Kanlý sözlerin yalan dilin geçmiþe sükût
Hüzün yaðýyor bugün, esrik kokuyor vefa
Kalbin harabe þimdi, nerde parlayan yakut
Kömür karasý kalpler cirit atýyor yerde
Ömür salýyor ruhu derin dertlerden derde
Pembe uçurtman kayýp, çocuk düþlerin harap
Gece yastýðýn soðuk, hayal denilen esir
Yorgun bakýþýn gamlý, tenin düþerken bîtap
Sözler boþlukta þimdi akla etmiyor tesir
Ruhlar cennete hasret kabir azabý büyük
Ýnsan taþýrken bilmez oysa bedenler çürük
Yaðmur vururken cama yiter duygular kafir
Mazi baðlanýr kalbe düðüm çözülmez asla
Sonra saçýna damlar iki damladýr kibir
Hangi gözyaþý diner yarým yamalak yasla
Yangýn sararken þehri kaplar semayý duman
Kendi derdine düþer, insan adýyla yaman
Kaçma bitmedi kelam, sitem büyüttü dilim
Saçma öfkeni sakýn, aðlar kanayan çocuk
Açma haraben tozlu rüzgar estirdi iklim
Biçme ektiðin tohum nefret beslerken soðuk
Yasak meyveyi yedin kovdu ruhunu cennet
Yazýk verildi sana deðer görmeyen kýymet
Allah bizimle daim, görür iyiyi Rabbim
Þerle beslenen yürek günah suyundan içer
Aza kanaat edip çoða yanaþmaz kalbim
Ýnsan hayatta bazen ekip sevabý biçer
Zaman geçiyor ey dost! Ömür sayfasý þeffaf
Günah arýnmaz ruhtan, etsen Kabe’yi t a v a f
Seda YÜKLER