kýzacaksýn biliyorum söyleneceksin kendi kendine ama çok uðraþtým inan uyuyamadým anne...
aslýnda korkuyorum biraz kapatmaya gözümü eskisi kadar masum deðil kabuslarým kolay uyanamýyorumda artýk
büyümek hiç güzel deðilmiþ anne nasýlda yalnýz kalýyormuþ insan kalabalýklarda nasýl acýyormuþ caný niye söylemedinki bana niye hiç büyüme demedin..
þimdi örsemde saçlarýmý eskisi gibi hüzün baðlýyorum uçlarýna çiçekli elbiselerde yakýþmýyor ayrýca çocukluðumdaki kadar yeþil olmasýna yeþil yine gözlerim ama bildiðin gibi deðil gizli saklý karasý...
kaçtýr telefona uzanýyor elim vazgeçiyorum sonra anlarsýn sesimden aðladýðýmý söyleyememde..aðlarým yine.. türlü türlü þey gelir aklýna..
biliyormusun anne beni hiç kimse senin kadar sevmedi ve hiç kimse korkmadý kaybetmekten... hep bendim kaybeden..